Η κριτική ενός δημιουργήματος οφείλει να είναι εποικοδομητική, να δίνει κίνητρα για περαιτέρω βελτίωση. Δυστυχώς, κάποιες φορές, άνθρωποι που αυτοθεωρούνται γνώστες και ειδικοί επιχειρούν να επιτελέσουν το καθήκον τους στον ανώτατο βαθμό και με υπερβολικό ζήλο. Η κριτική τους ματιά, πάντως, δεν περιορίζεται στον καλλιτέχνη-λογοτέχνη που μπορεί, τουλάχιστον, να απαντήσει, εξαπλώνεται και στο κοινό.
Γνωρίζει ο κάθε κύριος, από όλους αυτούς που εκτοξεύουν τα πυρά τους, τι εστί ο αναγνώστης; Πως μπορεί να γκετοποιεί ανθρώπους που επιλέγουν να διαβάσουν ένα βιβλίο; Προς τι η απαξίωση αναφορικά με το αναγνωστικό-αγοραστικό κοινό που θρέφει εντέλει και τον ίδιο τον κριτή (αγοράζοντας την τάδε εφημερίδα, περιοδικό);
Τέλος, είναι κακό μία γυναίκα (γιατί τα πυρά εκτοξεύονται κυρίως προς τα εκεί) να είναι νοικοκυρά; είναι υποτιμητικό να μην έχει τελειώσει π.χ. το Harvard; Θα πρέπει όλοι να διαβάζουν Φουκώ και Νίτσε για να τους σεβόμαστε και να μην τους συγκαταλέγουμε στα αποστειρωμένα μικροαστικά και στενόμυαλα πλασμένα στεγανά;
